اسطوره و ایین

انسان همواره در پی کشف رموزی است، تا به مدد آن بتواند بر جهان پیرامونش چیره شده اسرار آنرا درک نماید و برتری خود را در مقابل طبیعت و گیتی به اثبات رساند.

 به یقین می توان گفت اساطیر این تلاش بی وقفه آدمی را به سبب اثبات برتری خویش ارج می نهند، شوپنهاور معتقد است «کره زمین میوه ای بهتر از انسان تمام عیار ندارد». اسطوره تاریخچه زندگی  بشری است، نماینده تداوم حیات یک ملت و جلوه‌ای نمادین از موجودات فوق طبیعی و به طور کلی جهان شناختی یک قوم به منظور تفسیر خود از هستی است. انسان در اسطوره خود را می جوید. از دید «ژیل پلازیG.plazy» انسان جانوری غریب است که مدام از خود می پرسد جهانی که در آن به سر می برد، چگونه جهانی است، او که همواره در پی یافتن چشمه جوشان رمزهاست، عاقبت آنرا در اساطیر که بازتابی از خود اوست می یابد. چنانکه « گاستون باشلار  G.Bachelard» می گوید «آدمی، صحنه بازی رمزهاست». و به زعم «میرچاد الیاده M.Eliade» اساطیر کشف سرمشق های نمونه وار همه آئین ها و فعالیتهای معنی دار آدمی است. انسان به مدد رمزگشایی اساطیر تکامل یافت و آنگاه تمدنهای بشری را بنا نهاد به راستی این جهان نامیرا و بدون مرگ اساطیر، تجلی خواست ها و آرزوهای بشر میرا و فانی نیست؟